Anthem for doomed youth
What passing-bells for these who die as cattle?
Only the monstrous anger of the guns.
Only the stuttering rifles' rapid rattle
Can patter out their hasty orisons.
No mockeries now for them; no prayers nor bells;
Nor any voice of mourning save the choirs,
The shrill, demented choirs of wailing shells;
And bugles calling for them from sad shires.
What candles may be held to speed them all?
Not in the hands of boys, but in their eyes
Shall shine the holy glimmers of good-byes.
The pallor of girls' brows shall be their pall;
Their flowers the tenderness of patient minds,
And each slow dusk a drawing-down of blinds.
Ύμνος στην ξεγραμμένη νιότη
Ποιες φευγαλέες, άραγε, καμπάνες
Για όσους πεθαίνουν σαν κοπάδια βοοειδών;
Μόνο ο τερατώδικος θυμός των πιστολιών.
Μόνο των τυφεκιών το βιαστικό αναμάσημα
Μπορεί και σιγομουρμουρά τις προσευχές τους.
Γι' αυτούς ποτέ πια εμπαιγμοί, ούτε δεήσεις,
Ούτε καμπανοκρουσίες...
Στις τόσες χορωδίες δεν περισσεύει
Ούτε μια θρηνητική φωνή.
Σ' εκείνες τις παράφορα γοερές και διαπεραστικές,
Τις χορωδίες των βομβών, των σαλπιγκτών
Που τους καλούν από θλιμμένες κομητείες.
Λοιπόν, στα χέρια ποια κεριά όλ' αυτά να συνοψίσουν;
Όχι στα χέρια τους, αλλά βαθιά στα μάτια
Άγιες θα φέγγουν λάμψεις των αποχαιρετισμών.
Σάβανο θα 'χουν τη χλομάδα κοριτσίστικων φρυδιών,
Λουλούδια, της καρτερικής διάνοιας την τρυφεράδα,
Και για ύστατο τοπίο κάθε σούρουπο, έναν καμβά τυφλών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου