Γιώργος Πρίμπας (Στιγμές): Ιουνίου 2011

22 Ιουνίου 2011

Συλλέκτης [Άννα Παυλίδου]

Συλλέκτης,

Στη σκόνη του Ιούνη
μιαν άχρηστη λύπη - και μια μαχαιριά:
μικρή παπαρούνα.
Στην άχρονη θλίψη - σαν σκύψει βαθιά,
ένα κίτρινο στάχυ
με στίχο το δάκρυ - θα γίνει ψωμί.
Μπλε ήλιος, σαν ψεύτης
καθρέφτης ,συλλέκτης - εμπρός στην σκηνή
μα πίσω κρυμμένος
και μόνος και ξένος - ο σπόρος - παιδί,
σαν κρίνο της άμμου
σαν κόκκος του άστρου - σαν λάμψη παλιά
σταγόνας στην λάμα
ασημιού στον καθρέφτη - σαν γνώση αψιά,
θα ξυπνήσει τον λύκο
θα ακονίσει το αμόνι - με μια μόνη κραυγή
στου θανάτου την πέτρα
το τραπέζι θα στρώσει - στην καινούργια ζωή

16 Ιουνίου 2011

[one of the collected quotes of] Albert Einstein.

"We can't solve problems by using the same kind of thinking we used when we created them."

.

11 Ιουνίου 2011

Καθ’ οδόν.

Όχι τόσο μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, αλλά περισσότερο από τη μεταστροφή της Κίνας, τις τελευταίες δυο δεκαετίες, από την εσωστρέφεια και τον απομονωτισμό στην εξαγωγική υπερδύναμη την απόλυτα συμβατή με τις αρχές και τους κανόνες του πλέον επιθετικού καπιταλισμού και μάλιστα χωρίς επί της ουσίας να έχει υπάρξει και ταυτόχρονη μεταβολή στο κυρίαρχο καθεστώς της και τις δομές του, μας αποδεικνύεται πως η θέση ότι «η αλλαγή και μόνο στην οικονομία, με την οποία καταργούνται οι ανισότητες και οι αδικίες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης θα άλλαζε προς το καλύτερο τις ανθρώπινες σχέσεις», είναι εσφαλμένη. Τελικά, και αυτό διατυπώθηκε κατά πρώτον από τον Κορνήλιο Καστοριάδη πριν μερικές δεκαετίες, η σημαντικότερη συνεισφορά του Μαρξ στην ιστορία (θα) είναι πως μετά από αυτόν κανείς δεν επιτρέπεται να αναλύει το πώς λειτουργεί ή λειτουργούσε μια κοινωνία (από μια πρωτόγονη απομονωμένη ομάδα μέχρι μια αυτοκρατορία) χωρίς να έχει μελετήσει και αναλύσει σε βάθος την οικονομία της.
Σήμερα, σ’ έναν κόσμο πλήρους αποτυχίας των ιδεολογιών (αν υποθέσουμε ότι η κοινή ευτυχία και ο φυσικός τρόπος ζωής και οπωσδήποτε αυτός που δεν υποβαθμίζει, με κίνδυνο αφανισμού, το περιβάλλον είναι τα ζητούμενα) το μόνο που φαντάζει ελπιδοφόρο, ακόμα και αν πρόκειται για χίμαιρα, είναι η φωνή του τοίχου: «Για να αλλάξεις τον κόσμο πρέπει να αλλάξεις εσύ».
Να αλλάξεις για να επιτευχθεί ένας φυσικός τρόπος ζωής. Ναι!, αλλά ποιος είναι αυτός ο φυσικός τρόπος ζωής;
Η θέση (δογματική απαίτηση του αναρχισμού) πως «κάθε μη φυσικός επίκτητος θεσμός (σ.σ. κάθε κοινωνικός πολιτικοοικονομικός άγραφος ή γραπτός νόμος, έθιμο και θρησκεία) είναι πηγή καταπίεσης και προπέτασμα εκμετάλλευσης και ως εκ τούτου εχθρός του ανθρώπου» σκοντάφτει σε δυο δεδομένα:
- πρώτον, σε κάθε κοινωνία ανθρώπων, είτε της ιστορικής είτε της προϊστορικής περιόδου για την οποία ανευρέθηκαν έστω και λίγα στοιχεία, η θέσμιση κανόνων υπήρχε και λειτουργούσε θέτοντας κανονιστικές απαιτήσεις συμβίωσης και δε βρέθηκαν πουθενά ενδείξεις για την άλλη κατάσταση που ίσως κάποτε ομάδες - και όχι τυχόν απομονωμένες μονάδες - ανθρώπων τη ζούσαν ενσυνείδητα και τελικά την έχασαν παρά τη θέλησή τους, και
- δεύτερον, στο ερώτημα: «Και πως μπορούμε να ξέρουμε ότι η επιθυμία ή η ανάγκη θέσμισης ρυθμιστικών κανόνων στην κοινή ζωή που επιδιώκει ο άνθρωπος δεν είναι ίδιόν του και ως εκ τούτου φυσιολογική άρα και φυσική συμπεριφορά;», δεν έχει αποδειχθεί αρνητική απάντηση.
Τα επόμενα χρόνια με τον κυρίαρχο παγκόσμιο καπιταλισμό να αποκτά, μέσω της εγκαθίδρυσης χρεωκρατιών, τον πλήρη έλεγχο όλο και περισσότερων κρατών οφείλουμε να αντιδράσουμε συνειδητοποιώντας
- τον υφιστάμενο τρόπο ζωής μας ως αφύσικο, αδιέξοδο και πηγή δυστυχίας,
- τη χίμαιρα περί κοινής ανθρώπινης ευτυχίας που μπορεί να κατακτηθεί μέσα από κάποιο καθολικό κοινωνικοοικονομικό σύστημα (όποιο και αν είναι) καθόσον πίσω από οποιοδήποτε τέτοιο κρύβεται η επιθυμία κάποιων να εξουσιάζουν και τέλος
- πως μόνο μέσα από άμεσες δημοκρατίες, που θα εγκαθιδρυθούν στις στάχτες των χρεωκρατιών, ισοδικαιώματων πολιτών που θα θεσμίζουν απαλλαγμένοι από τα δεσμά κάθε -ισμού συνάπτοντας «Κοινωνικά Συμβόλαια» ανιδιοτελούς προσχώρησης τους σε αυτοδιαχειριζόμενες πολιτείες, μπορούμε να ελπίζουμε.

[ δημοσιεύθηκε στα 24γράμματα: εδώ ]

08 Ιουνίου 2011

Γενικές εξαιρέσεις Ασφαλιστηρίων Συμβολαίων

Ζητούνται

Ανασφάλειες

Οι εξαιρέσεις

Να εξαιρεθούν.

06 Ιουνίου 2011

Aleksandr Isayevich Solzhenitsyn - H Ιστορία είμαστε εμείς

εκ "περισυλλογής" από την εκδήλωση της Υπερρεαλιστικής Ομάδας Αθηνών

[βλέπε: εδώ ]

05 Ιουνίου 2011

Fernando Pessoa - Ο αναρχικός τραπεζίτης

[...] Αν εξετάσει κανείς ένα επαναστατικό καθεστώς, όποιο στόχο κι αν θέτει, από όποιες ιδέες κι αν καθοδηγείται, από την υλική του σκοπιά, θα δει ότι όσο θα υφίσταται, δε θα είναι παρά ένα πράγμα... ένα επαναστατικό καθεστώς. Επαναστατικό καθεστώς σημαίνει όμως δικτατορία των όπλων ή, για να το ορίσουμε καλύτερα, στρατιωτικό καθεστώς βίας, ακριβώς επειδή η κοινωνία κηρύσσεται από ένα μέρος σε κατάσταση πολέμου... και μάλιστα από εκείνο το μέρος που πήρε την εξουσία με την επανάσταση. Τι συμπεραίνουμε απ’ αυτό; Συμπεραίνουμε ότι εκείνος που στοχεύει σ’ ένα τέτοιο καθεστώς, που είναι από υλική σκοπιά ένα ανεξέλεγκτο καθεστώς βίας, στοχεύει σ’ ένα στρατιωτικό καθεστώς βίας. Η ιδέα που οδηγούσε τους επαναστάτες κι ο στόχος που είχαν θέσει, εξαφανίζονται τώρα εντελώς απ’ την κοινωνική πραγματικότητα, που τη διεκδικούν πια αποκλειστικά τα πολεμικά γεγονότα. Έτσι ξεπηδά από μια επαναστατική δικτατορία - κι αυτό τόσο περισσότερο, όσο πιο πολύ διαρκεί αυτή η δικτατορία - μια πολεμική κοινωνία δικτατορικού τύπου, με άλλα λόγια μια στρατιωτική κυριαρχία δια της βίας. Μα θα μπορούσε να ‘ναι και διαφορετικά; Αφού ποτέ δεν έγινε διαφορετικά. Δε γνωρίζω πολύ καλή ιστορία, όμως όσα ξέρω, απλώς επιβεβαιώνουν όσα λέω, και συνεχίζουν να τα επιβεβαιώνουν. Τι βγήκε απ’ τις πολιτικές αναταραχές της Ρώμης; Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία και η στρατιωτική της κυριαρχία δια της βίας. Τι βγήκε απ’ τη Γαλλική επανάσταση; Ο Ναπολέων και η στρατιωτική του κυριαρχία δια της βίας. Και θα δείτε και μόνος σας τι θα βγει απ’ τη Ρωσική Επανάσταση... Και θα καθυστερήσει την πραγμάτωση ελεύθερης κοινωνίας επί δεκαετίες [...]

κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο: εδώ