29 Σεπτεμβρίου 2016

... ίχνη του κίτρινου ...








































[πρώην αποθήκες ΑΣΟ (Αυτόνομου Σταφιδικού Οργανισμού) Κιάτου 26.09.2016 16.10]

Αν κάνεις ησυχία μπορείς ακόμη να δεις ίχνη του κίτρινου απ’ των μελισσών τα βουητά τριγύρω απ’ τις καρότσες με τις στοιβαγμένες σταφίδες.

28 Σεπτεμβρίου 2016

Ερωτηματικά - ΧIII


οι φλούδες σκουριάς,
στον κύκλο της αρμύρας,
μετράνε μνήμες;
(28.09.2016)

26 Σεπτεμβρίου 2016

Χρήστος Νικόλης - Περί λόγου ο λόγος




























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό εξηκοστό δεύτερο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, με τίτλο: "Περί λόγου ο λόγος" του Χρήστου Νικόλη.

---------------------------------

Ως πρό-λογος

Λόγος
Μια λέξη
Ένα σημαίνον
Άπειρα τω αριθμώ σημαινόμενα

Η λέξη «λόγος» είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τον άνθρωπο. Ποια είναι η σημασία της; Ποιες έννοιες περιέχει; Τι είναι; Είναι μια λέξη; Είναι κάτι άλλο; Κάτι περισσότερο; Είναι ο νους; Είναι η ίδια αυτή καθαυτή η λογική; Ή απλά είναι το μέσο για την έκφραση του νου; Υπάρχουν όρια στο πλήθος των εννοιών; Σε αυτές καθαυτές τις έννοιες; Στον νου; Στον λόγο;

25 Σεπτεμβρίου 2016

[Ο (αρχαίος) Δίολκος 25.09.2016]

Ο (αρχαίος) Δίολκος στον Ισθμό της Κορίνθου κατασκευάστηκε την εποχή του τυράννου Περίανδρου, στην αρχαία Κόρινθο, γύρω στο 600 π.Χ. Ήταν ένας πλακόστρωτος δρόμος, πάνω στον οποίο σύρονταν με κατάλληλα μέσα τα πλοία από τον Κορινθιακό στο Σαρωνικό κόλπο και αντίστροφα αποφεύγοντας έτσι το περίπλου της Πελοποννήσου.
Σήμερα τμήματά του σώζονται στο δυτικό μέρος του Ισθμού, στο ύψος της γέφυρας Ποσειδωνίας στη διώρυγα της Κορίνθου εκ των οποίων μεγάλο μέρος (βόρεια της διώρυγας) βρίσκεται μες στις εγκαταστάσεις της Σχολής Μηχανικού (όπου δεν επιτρέπεται η λήψη φωτογραφιών).      







24 Σεπτεμβρίου 2016

Ο κόσμος του Ιερώνυμου Μπος [Απόστολος Θηβαίος]

Ο κόσμος του Ιερώνυμου Μπος.























(πηγή εικόνας: εδώ)
Δεν είναι από σύνεση,
από υπολογισμό
φτιαγμένος ο φόβος του κόσμου.

Γ. Σάνδη


Στη γενέτειρα πόλη του Ολλανδού ζωγράφου Ιερώνυμου Μπος μια σειρά από εκθέσεις και δρώμενα αφιερωμένα στο έργο και τη ζωή του μονοπωλούν το ενδιαφέρον του κοινού. Η καθημερινότητα της ολλανδικής πόλης συνταιριάζει φυσικά τ΄ απόκοσμα έργα του καλλιτέχνη που ως και σήμερα παραμένει αποκρυφιστικός και ανερμήνευτος. Ο Ιερώνυμος Μπος καταγράφει το πνεύμα και την αισθητική της δογματικής εποχής του, εικονογραφώντας τη μεσσαιωνική, ευρωπαϊκή θεώρηση του κόσμου και του θεού. Πρόσωπα παραμορφωμένα, κορυφαίες σκηνές της παγκόσμιας ιστορίας, όπως η σταύρωση και η πορεία στον Γολγοθά, διαμορφώνουν εν μέρει τη θεματολογία του έργου του. Ένας θαυμάσιος, τερατώδης κόσμος εκτυλίσσεται στους πολύχρωμους και πολυφωνικούς πίνακες του Μπος. Πλάσματα της φαντασίας, ανθρωπόμορφα όντα, οράματα που διαθέτουν τη σπάνια δυναμική να επανέρχονται διαρκώς ακμαία μες στην ειδική τους σημειολογία, για να ανανεώσουν το θαυμαστό εφιαλτικό αυτού του παράδοξου κόσμου. Ο Ιερώνυμος Μπος, αιώνες πριν τις σκληρές εικονογραφίες της εποχής μας, έρχεται να υδατογραφηθεί στα έργα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Αυτό το “μέσα” των ανθρώπων που δεν παύει να μυρίζει θάνατο επανέρχεται διαρκώς μες στην εργογραφία του Μπος και συναντά την ανταπόκρισή του στους πιο αυθεντικούς εκφραστές της σκοτεινής, ανθρώπινης ψυχής. Ο Σελίν, ο Όττο Ντιξ των εφιαλτικών αναπαραστάσεων του πρώτου, μεγάλου πολέμου αναπαράγουν την αισθητική του Ιερώνυμου Μπος. Ενός θαυμαστού τερατώδους που διαρκώς επανέρχεται με την αγριότητα μιας θανατηφόρας ασθένειας, ενός φόνου επαναλαμβανόμενου. Η θεολογική προσέγγιση του Ολλανδού ζωγράφου φανερώνει δίχως αμφιβολία έναν στοχαστικό και στοχαζόμενο άνθρωπο, ικανό να συνοψίσει στις εικονογραφίες του την ατμόσφαιρα ενός καθολικού κόσμου παραδομένου για αιώνες σε ένα είδος πίστης, απόλυτα ταυτισμένης με το φόβο του θανάτου και τον αποτροπιασμό της ζωής. Την ίδια στιγμή που άλλοι ζωγράφοι αποτυπώνουν με πλήθος χρωμάτων και μορφές κινητικές την ομορφιά του κόσμου αλλά και το θείο δράμα, ο Ιερώνυμος Μπος έρχεται να αποτυπώσει την κτηνωδία της ζωής, την έννοια του φανταστικού που καταλήγει στον εφιάλτη της πραγματικότητας. Η μεγάλη εποχή της ανθρώπινης μυθολογίας αναπαρίσταται στην εργογραφία του Μπος. Έργα εσωτερικά, αφοσιωμένα στο δράμα της ζωής, ένα είδος τέχνης που μπορεί και ανατροφοδοτεί μια έκφραση μεταφυσική, μια διαρκή αίσθηση της αποκάλυψης. Το θαυμαστό πραγματικό του Ιερώνυμου Μπος μεταβάλλεται στο υλικό ενός εγκόσμιου εφιάλτη. Η πνευματικότητα του μπαρόκ παραχωρεί τη θέση της στον συμβολισμό, ενώ η υμνολογία του αγίου μαρτυρίου ανάγεται στ΄ ανθρώπινο δράμα ενός κόσμου επίγειου, ενός κόσμου βίαιου, με την έμφαση στις λεπτομέρειες και την άφθαστη διακόσμηση. Η ελευθερία του Ιερώνυμου Μπος ανταποκρίνεται και επισημαίνει στο “είναι” και το “φαίνεσθαι” του κόσμου μας. Ενός κόσμου που σήμερα έρχεται να επαληθεύσει τη δύναμη, τον τρόμο, το μυστήριο, τη θέα της αγωνίας. Μια αίσθηση σύμφωνη με τον μύθο του ανθρώπινου πολιτισμού, καθώς αυτός τείνει διαρκώς προς το θάνατο και τη νύχτα, δανείζοντας στην τέχνη του Μπος την πρωτοτυπία στο αίσθημα και την ένταση των σημαινόμενων. Πάθος για ζωή και πάθος για θάνατο. Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να πει πώς οριοθετείται, – αν μπορεί να ειπωθεί κάτι τέτοιο-, το έργο του Ιερώνυμου Μπος. Στους καρναβαλικούς σχεδόν πίνακές του αποτυπώνεται για πρώτη φορά η ουσία ενός κόσμου παραδομένου στη θεϊκή δύναμη, ενός κόσμου διόλου καλλιτεχνικού, μιας φάρσας επίγειας που γεννά τον οίκτο, το αίσθημα της συνενοχής, την αναγκαιότητα της παρηγοριάς απέναντι στη σκληρή πραγματικότητα, στη δύναμη και το μυστήριο που αθροίζεται με τον τρόμο για να μορφοποιήσει οριστικά τη δυναμική της εργογραφίας του Ολλανδού δημιουργού, των πιο δομικών υλικών του.

Ο δικός μας Τάσος Λειβαδίτης ανάγει σε κήπο μυστικό, προσωπικό την ανθρώπινη καλοσύνη. Ο Ιερώνυμος Μπος έρχεται να αποκωδικοποιήσει με τρόπο ανάλογο, μ΄ έναν κήπο μαρτυρικό τον απρόσμενο εφιάλτη της ανθρώπινης αμαρτίας. Στο φημισμένο του τρίπτυχο, θαύμα και αμαρτία συμπλέκονται για να αποκαλύψουν το εύρος της ανθρώπινης ψυχής, καθώς κινείται μες στην συλλογική και ατομική ιστορία. Μια οντολογική και μεταφυσική στράτευση, αφοσιωμένη στο ανθρώπινο, επίγειο μαρτύριο. Μια αναπαράσταση του αθλήματος της ζωής, εκφρασμένου με τους όρους μιας δογματικής θεολογίας. Η παθητικότητα της ανθρώπινης ψυχής, σε μια εποχή διεκδίκησης της ελευθερίας από τον εφιάλτη της εκκλησίας εικονογραφεί την αιώνια περιπέτεια της ψυχής, παραδομένης αδιάκοπα σε θεούς, μοίρα και φαντασιώσεις. Με υλικά προκατασκευασμένα συνοψίζονται σε ένα μοναδικής σημειολογίας έργο οι όροι που καθορίζουν την κοινωνιολογία της εποχής του Μπος. Ένα θέατρο συμβόλων όπου κυριαρχεί η ανθρώπινη ακολασία, επισημαίνοντας ένα απ΄ τα βασικά και θεμελιώδη υποστρώματα των πιο μεταφυσικών αναζητήσεών. Αυτοί οι δαίμονες, διατυπωμένοι μες στη θρησκεία, σχεδιασμένοι στα έργα του Μπος συνιστούν την κινητήρια δύναμη και την ένταση των έργων του. Θεός και άνθρωπος, σωτηρία και προσευχή σε μια αξεπέραστη εκδοχή ενός πρώιμου μοντερνισμού που συγκινεί και παραμένει επίκαιρος σ΄ αυτή τη μόνιμη διεκδίκηση μιας σχέσης ισότητας ανάμεσα στο πραγματικό και το μεταφυσικό. Οι πίνακες του Ιερώνυμου Μπος, επίκαιροι μες στον εφιάλτη που αναζωπυρώνεται καθώς επανέρχεται ως κυρίαρχη η σχέση του ανθρώπου με το υλικό της πίστης του δεν αποτελούν παρά ένα είδος εικονοποιίας της διαχρονικότητας του ζωντανού και αιώνιου πάθους μας. Το έργο του σπουδαίου και αινιγματικού Ιερώνυμου Μπος συνιστά ένα μοναδικό είδος οδύνης απέναντι στη μεγάλη ιστορία του κόσμου. Ο Μπος αποτελεί ένα είδος δότη σε μια κοινωνία και μια εποχή που σπαράζεται από ένα θεό, όχι της αγάπης, μα της αδιάκοπης και ολέθριας αγωνίας.

Η ανωτερότητα του Μπος αποκαλύπτεται πρωτίστως πνευματική. Το έργο του ανταποκρίνεται σχεδόν απόλυτα στον νιτσεϊκό αφορισμό ενός έργου εναντίον της εποχής, διά της εποχής του, φτιαγμένου όμως με τα υλικά και την ελευθερία της φαντασίας, του μέλλοντος. Ένα έργο φορτισμένο που παραδίδεται σαν πυρσός, σαν τρόμος και σαν ευθύνη σε κάθε γενιά, μαρτυρώντας την ιστορική σχέση του ανθρώπου με το θείο.

Ζητώντας την ερμηνεία των συμβόλων του Μπος καταλήγει κανείς σε πλήθος ερμηνειών, οι οποίες όμως δεν κατορθώνουν να συμπεριλάβουν στο περιεχόμενό τους την αποκάλυψη του εξαιρετικού πλήθους μεταφορών και συμβόλων που συνθέτουν το έργο του. Εν μέρει, τα σύμβολα του Μπος οφείλουν την ύπαρξή τους στην προσωπική ζωή του δημιουργού. Ο ζωγράφος αναδείχτηκε μες στους κόλπους της Αδελφότητας της Παναγίας. Ασκητική ζωή και μια παγανιστική, ηδονολατρική θεώρηση της θρησκευτικής πίστης συνιστούν συνθετικά στοιχεία της κοινωνικής ζωής του. Εστιάζοντας στις επαναλαμβανόμενες μορφές του αντιπροσωπευτικότερου έργου του, του Κήπου των Επίγειων Απολαύσεων, συναντά κανείς μια πρωτότυπη, όσο και εφιαλτική παράθεση του ανθρώπινου στοιχείου και του εξωπραγματικού εφιάλτη. Αλχημεία, ταρώ, αστρολογία, καβάλα, αποκρυφισμός, μια ατέλειωτη σειρά τάσεων παραχωρεί στον Μπος το υλικό που απαιτείται για μια τέτοια αναπαράσταση του κόσμου. Το είδος της πίστης του ζωγράφου σχετίζεται άμεσα με την εξειδικευμένη εκτίμηση των συμβόλων στο έργο του. Ωστόσο, σ΄ αυτήν την ιστορική φάση μες στα όρια της οποίας το έργο του Μπος καθιερώνεται, φανερώνεται η σχέση του δημιουργού με την παγκόσμια παράδοση και τους ανά τόπους και περιόδους συσχετισμούς της. Παράλληλα αποκαλύπτεται η μοναδικότητα με την οποία ο καλλιτέχνης εισάγει τον πλούτο του αποκρυφισμού στο έργο του, παραχωρώντας το δικαίωμα του ανερμήνευτου σ΄ ένα πολυσχιδές, πολύπτυχο έργο, όπως οι καθρέφτες του Κίρτσερ. Ωστόσο και οι δυο παραπάνω παράγοντες συνιστούν διαχρονικό και στέρεο συμπέρασμα της κριτικής, μια απ΄ τις πιο καίριες προσφορές της στην πρόσληψη και την ερμηνεία της τέχνης, στο ειδικό μετρήσιμό της. Βριζώ, Μαρία, Παναγία του αιγαιακού κόσμου, Μάριον, Αιγυπτία, Μαίρη των ιρλανδέζικων εξοχών, νυν και αεί της ανθρώπινης προσευχής, σκληρό, επίγειο αντίδωρο. Αντίδοτο στον εφιαλτικό κόσμο του Ιερώνυμου, καθώς σε μια πρωτόγνωρη τομή για τα ήθη και τους κώδικες της εποχής του, αποκαλύπτει την κόλαση ως μια επίγεια κατάσταση, τελειώνοντας με τις αυθαιρεσίες του σκοταδισμού και διατυπώνοντας μια αφετηρία για πλήθος ερμηνειών με πρόσημο κοινωνικό, βαθιά ανθρώπινο. Ζωγραφική, ποίηση και πίστη μπολιάζουν το έργο του Μπος με το απαράμιλλο περιεχόμενό τους. Η Μάρια των ιερών Ευαγγελίων, των απόκρυφων γραφών αποτελεί μία μόνο απ΄τις πολλές εκδοχές ή προσλήψεις του έργου του Μπος Η μορφή της υφίσταται στο έργο του, λεπτομέρεια που διαψεύδει όσους αποδίδουν στο έργο του ζωγράφου τραχύτητα και απαισιοδοξία. Και ίσως οι μεγάλες, θερινές εορτές να διαμορφώνουν εν πολλοίς το κείμενο αυτό και να προσθέτουν μια αφορμή για σύντομες αναφορές στο θρησκευτικό και ζωγραφικό πρότυπο της δικής μας Παναγίας, αποτέλεσμα μιας πιο εξειδικευμένης παρατήρησης.

Ωστόσο, αν κανείς δεν πλησιάσει το έργο του Μπος απ΄ την πλευρά του εφιάλτη και του πρωτοφανέρωτου, αν δεν λάβει υπόψη τ΄ ασφυκτικά πλαίσια μες στα οποία διατυπώνεται τ΄ αλφάβητο του ζωγράφου, τότε αναλωμένος στην ερμηνεία των συμβόλων, χάνει την ουσία ενός έργου που όχι μόνο καθορίζει μα και γεννά απ΄ την αρχή την τέχνη, στα πλαίσια της αδιάκοπης ανανέωσης της. Του αναλλοίωτου νόμου της.

23 Σεπτεμβρίου 2016

22 Σεπτεμβρίου 2016

Ερωτηματικά - ΧΙΙ


πώς να αλλάξουν
αυτή τη ζήση
όταν τους ζηλοφθονούν;
(21.09.2016)

21 Σεπτεμβρίου 2016

[Η "ρωμαϊκή έπαυλη" στην περιοχή Κουτουνίστρα Λουτρακίου στον Ισθμό της Κορίνθου 19.09.2016]

Στην περιοχή Κουτουνίστρα Λουτρακίου, στον Ισθμό της Κορίνθου, στη δεκαετία του 60 βρέθηκε μια έπαυλη των ρωμαϊκών χρόνων πολύ λίγο σήμερα γνωστή. Ανά καιρούς και ανάλογα με τα κονδύλια διεξάγονται αρχαιολογικές έρευνες που έχουνε φέρει στην επιφάνεια μεγάλο μέρος των σωζόμενων ερειπίων του αξιολογότατου αυτού αρχαιολογικού μνημείου ενώ έχουνε γίνει πρόσφατα και μουσικές εκδηλώσεις. 
Στον αρχαιολογικό χώρο, ο οποίος είναι καθαρός και χωρίς χόρτα, δεν υπάρχουνε ενημερωτικές πινακίδες και η πρόσβαση είναι ελεύθερη.

Για να φτάσει κάποιος στον υπόψη αρχαιολογικό χώρο θα πρέπει να ακολουθήσει την εξής διαδρομή:
Στο ύψος της διώρυγας του ισθμού της Κορίνθου, στον παλαιό Εθνικό δρόμο Αθήνας Πάτρας, στρίβει στον εθνικό δρόμο Ισθμού Λουτρακίου, προς το Λουτράκι. Μετά από πορεία 640 μέτρων, στρίβει δεξιά, περνά κάθετα τις παλιές γραμμές του τρένου και σχεδόν αμέσως συναντά κάθετα τη «γερμανική οδό» στην οποία στρίβει αριστερά. Μετά από πορεία 1.110 μέτρων συναντά την οδό «Αφών Δόσχορη» στην οποία στρίβει δεξιά. Ακολουθώντας την οδό αυτή και την προέκτασή της «Εκκλησιαστικού λυκείου», μετά από πορεία 1.610 μέτρων, συναντά την οδό «Ονείρων» στην οποία στρίβει δεξιά. Μετά από 80 μέτρα συναντά την οδό «Αύρας» στην οποία επίσης στρίβει δεξιά και μετά από πορεία 320 μέτρων, στην οδό αυτή και την προέκτασή της: οδό «Κύπρου», συναντά την οδό «Λεμεσού», στην οποία και πάλι στρίβει δεξιά, στο τέλος της οποίας βρίσκεται ο υπόψη αρχαιολογικός χώρος.
Να σημειώσουμε ότι η σήμανση των οδών δεν είναι καλή και πως στην όλη διαδρομή συναντήσαμε 2-3 πινακίδες που να κατευθύνουν προς τη «ρωμαϊκή έπαυλη».

Οι φωτογραφίες που ακολουθούνε από τη «ρωμαϊκή έπαυλη» είναι μέρος φωτογραφικού αφιερώματος που ετοιμάζεται.      




















20 Σεπτεμβρίου 2016

Θεώνη Μαρίνου Μπούρα - Σενάρια Δράσης σε Μαθήματα Ζωής

























Διαβάστε ή κατεβάστε (σε μορφή pdf), ακολουθώντας το σύνδεσμο εδώ, το εκατοστό εξηκοστό πρώτο βιβλίο της σειράς "εν καινώ" των 24Γραμμάτων, με τίτλο: "Σενάρια Δράσης σε Μαθήματα Ζωής" της Θεώνης Μαρίνου Μπούρα.

19 Σεπτεμβρίου 2016

Η ξύλινη πολυθρόνα.



























[Γιάντζελα, Κοκκώνι Κορινθίας 18.09.2016 09.00]  


Έτσι και το Γιάντζελα (επισήμως Hotel Angela) ακολούθησε τη συνήθη μοίρα των επαγγελματικής χρήσης κτιρίων σ’ αυτή τη χώρα, από τις αρχές του 20ου αιώνα και ύστερα: Ρήμαξε. Φυσικά κάποια στιγμή πέρασε στα χέρια της Εθνικής Τράπεζας. Ο κυρ Στάθης είχε οριστεί να φυλάει το χώρο. Πώς όμως να φυλαχθείς και να φυλάξεις από το χρόνο; Θυμάμαι τα λίγες δεκάδες μέτρα καλαμποκιές που ‘χε φυτέψει μες στο χώρο που στεγαζότανε το κουφάρι του παλιού ξενοδοχείου και τον ίδιο που τα ‘ψηνε και πουλούσε τις ντόντες μπροστά στον παραλιακό δρόμο προς την πλευρά της θάλασσας. Η ξύλινη πολυθρόνα που καθότανε αντέχει ακόμη.

17 Σεπτεμβρίου 2016

Ο Σεπτέμβρης έλεγες ...




























[(υπό κατασκευή) λιμάνι Βραχατίου 15.09.2016 19.06]

Ο Σεπτέμβρης, έλεγες, έχει τα ομορφότερα χρώματα. Ένας Μάρτης φορτωμένος καλοκαίρι. Μπορούνε ακόμη και την ασχήμια να σκεπάσουνε.

16 Σεπτεμβρίου 2016

Στο ύψος μας.

























[Ναυπηγία Ελευσίνας 15.09.2016 07.17]

Για μια του κόκκινου στο ύψος μας έλευση να ναυπηγούσαμε τα όνειρα μας.
Πορτοκαλί θα γίνει και κίτρινο μετά και τέλος λευκό θα σηκωθεί, με όλα τ’ άλλα, ψηλά που θα τ’ αντέχουμε δεν.

14 Σεπτεμβρίου 2016

Ερωτηματικά - ΧΙ


τι να σημαίνει
η κρίση μου: ωραίο!
για το σαράκι;
(12.06.2016)

13 Σεπτεμβρίου 2016

Ο κόσμος των ανέμελων Γιολοϊστών του Facebook [Γιώργος Δαμιανός]














Aς υποθέσουμε ότι κάποιος επισκέπτεται, για πρώτη φορά, κάποιον αθλητικό ή πολιτιστικό σύλλογο της γειτονιάς του. Με το που θα ανοίξει η πόρτα καλωσορίζει οποιονδήποτε συναντήσει και αρχίζει ακατάσχετα να λέει σε όλους για το πώς αισθάνεται, τους αποκαλεί όλους φίλους και βρίσκει εκπληκτικό ό,τι βλέπει και ό,τι ακούει.

Δίχως κανείς να τον ρωτήσει αναφέρει με κάθε λεπτομέρεια που ήταν το Σαββατοκύριακο, με ποιους μίλησε, τι ένοιωθε, όταν τους μιλούσε με τι ενθουσιάστηκε, τι τον συγκίνησε και τι του άφησε μια γλυκιά γεύση ηδονής (όλα τα παραπάνω τα ένοιωσε στον υπέρτατο βαθμό, για αυτό και χρησιμοποιεί μόνο τον υπερθετικό βαθμό επιθέτων).

Στη συνέχεια δείχνει σε όλους τις φωτογραφίες από το υπέροχο Σαββατοκύριακο του, τι έφαγε, πως ήταν το πιάτο, η καρέκλα, το φλιτζάνι του καφέ.

Σ' όλες τις φωτογραφίες είναι πάντα μόνος. Αυτοϊκανοποιείται ακόμα και στη λήψη των φωτογραφιών. Τι να τους κάνεις τους φίλους, άλλωστε. Μόνος του απολαμβάνει τη θάλασσα να του χαϊδεύει τα πόδια και το πανάκριβο γυαλί ηλίου να ερωτοτροπεί με τον Αυγουστιάτικο ήλιο.

Ακλόνητος, δίχως να καταλάβει ότι δεν ενδιαφέρει κανέναν, συνεχίζει να δείχνει φωτογραφίες από το σπίτι του ή το σπίτι που θα ήθελε να είχε, το αυτοκίνητο του ή το αυτοκίνητο που θα ήθελε να είχε, το ταξίδι στο εξωτερικό ή το ταξίδι που θα ήθελε να κάνει. Η αίσθηση της ολοκλήρωσης σχηματίζεται στο πρόσωπο του και τότε… τραβάει ακόμα μια σέλφι.

Καλύπτει επιμελώς ότι είναι μήνες απλήρωτος και όταν πληρωθεί θα έχει το αστρονομικό ποσό των 500,00 έως 1000,00 ευρώ/ μηνιαίως.

Ακάθεκτος με το χαμόγελο του επιτυχημένου, επεμβαίνει σε κάθε συζήτηση που γίνεται γύρω του, δίχως να γνωρίζει, ουσιαστικά, κανέναν. Συμφωνεί μαζί τους, τους αγκαλιάζει διαχυτικά τους χτυπά με συγκατάβαση την πλάτη, ενίοτε διαφωνεί και το δηλώνει με στεντόρεια φωνή για να τον ακούσουν όλοι.

Το καλό γι αυτόν είναι ότι δεν ξαφνιάζει κανέναν. Κατά έναν παράξενο και μαγικό τρόπο όλοι σ΄ αυτόν το σύλλογο εκδηλώνονται ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και λόγω της ομοιόμορφης επανάληψης τα ανώμαλα μοιάζουν ομαλά.

Κάπως έτσι, λοιπόν, είναι και το μάταιο βασίλειο της Κοινωνικής Δικτύωσης…

Εδώ ξοδεύουν τη ζωή τους οι ανέμελοι γιολοϊστές του Facebook.

----------------------------------------------------

(*) από το YOLO. YOLO είναι το ακρωνύμιο του "Ζεις μόνο μία φορά". Συγκεκριμένα πρόκειται η λέξη YOLO για τα αρχικά You Only Live Once. To YOLO σαν λέξη έχει διαδοθεί τόσο πολύ ανάμεσα στη νεολαία και κυρίως στην διαδικτυακή επικοινωνία μεταξύ τους, που πρόσφατα προστέθηκε στην online μορφή του λεξικού της Οξφόρδης. (Πηγή: εδώ)

11 Σεπτεμβρίου 2016

Ο ήλιος, το νερό και ο άνεμος ...































[αρχαία Κόρινθος 10.09.2016 08.30] 


Στον Ντέμη Κωνσταντινίδη.

Ο ήλιος, το νερό και ο άνεμος μονάχα βαδίζουνε στην ανέκαθεν γλώσσα τους τις ανθρώπινες λεωφόρους. Οι λαξευμένες πέτρες φθείρονται και τα τρίμματα, απ’ τη γλώσσα τους μαγεμένα, χάνονται απ’ την τυφλή Βαβέλ των σανταλιών. 

09 Σεπτεμβρίου 2016

Βενετία [Απόστολος Θηβαίος]

Βενετία.
Regata Storica


 […Η τελετή είχε λήξει
και υπό τους ήχους
του Marcia Reale
η πομπή επέστρεψε
για άλλη μια φορά
από την κατεύθυνση
που είχε έρθει…]
J.J. Norwich

Το πολύ παρελθόν της δοκιμάζει τις αντοχές του. Η ανυπέρβλητη ανησυχία, η απροσδόκητη ακμή των πιο γλαφυρών, αρχιτεκτονικών και διακοσμητικών ρευμάτων καθιστά έως τις μέρες τα κτίρια της Βενετίας ορόσημα του πολιτισμού. Η ταυτότητα της πόλης αντλεί τα στοιχεία της από κάθε πηγή. Οι εμπορικές σχέσεις των πιο επιφανών Βενετών με τον ανατολικό κόσμο συνιστούν την πιο καίρια αφορμή για τις ορατές, πολιτιστικές επιδράσεις στην ιστορία του τόπου. Στην Βενετία ειπώθηκε πριν από αιώνες το ύστατο “χαίρε” στην πιο πετυχημένη εκδοχή της συνύπαρξης δύο κόσμων που σήμερα συγκρούονται, δοκιμάζοντας τις αντοχές της ιστορίας, αλλάζοντας για πάντα τους χαρακτήρες στις πυκνές σελίδες της. Οι χιλιάδες των επισκεπτών που συνωστίζονται καθημερινά στην μεγάλη Πιάτσα, έξω ακριβώς από το παλάτι των Δόγηδων και την Μοντεσοριανή Βιβλιοθήκη, οι αστέρες της έβδομης τέχνης που ποζάρουν με ηδυπάθεια στους προθαλάμους των πιο επιβλητικών κτισμάτων ζητούν λίγη απ΄τη δόξα της σπουδαίας πόλης. Τώρα οι γάμοι με τη θάλασσα και η αναπαραστατικότητα ενός ξεπεσμένου κόσμου περνούν οριστικά στην ιστορία. Οι Δόγηδες, θεοί και εξουσιαστές της Βενετίας κοιμούνται στα επιβλητικά τους μαυσωλεία, κρατώντας για πάντα μυστική την αλλοτινή τους δόξα. Ο Ράσκιν, ο Μπάιρον, ο Τόμας Μαν, ο Αμερικάνος Χ. Τζέιμς λάτρεψαν κάποτε αυτήν την πόλη. Οι αφορμές τους παραθέτονται στις σωσμένες επιστολές, στις επανειλημμένες επιστροφές τους στ΄ αγαπημένο λιμάνι. Στον τόπο που έφθασε να διεκδικήσει την αυθυπαρξία του μες στα όρια του σύγχρονου κόσμου τώρα βασιλεύει η λήθη. Εκείνες οι προσωπικότητες που λάμπρυναν το περιβάλλον της έχουν κερδίσει επάξια την αθανασία. Το φημισμένο Θέατρο του Φοίνικα, η Παναγία των Δούλων, οι ανυπέρβλητοι καλλιτέχνες, όπως ο Μπαρτολομέο Μπεόν που σκάλισε κάποτε τον θυρεό της Βενετίας δεν αποτελούν παρά κλειστούς κύκλους, μοίρες που ολοκληρώθηκαν. Στις προσωπογραφίες της Ροζάλμπα Καρριέρα, στις έξοχες και λεπτομερείς προοπτικές των vedutisti μιας άλλης τέχνης λάμπει μια Βενετία που πια τίποτε δεν σημαίνει. Όλα όσα αφορούν την πόλη συγκρατούν ίσως μια σημασία αποκλειστικά μνημειακή. Ωστόσο ο αλλοτινός πλούτος του ωκεανού και της πίστης που κοσμούσε τις πιο επιφανείς οικίες ανανεώνουν τη δόξα και τη φήμη της πόλης. Ότι απέμεινε απ΄ εκείνη ξαναζεί στις ετήσιες Μπιενάλε, σε μια σύντομη αναπαράσταση της παλιάς  πολυτέλειας. Τα πιο όμορφα απ΄ τα σπαράγματα της πόλης υπάρχουν πια μόνο σε μια τοπιογραφική σύλληψη κάποιου μυθιστοριογράφου, απ΄ τους αναρίθμητους που υποκλίθηκαν δίχως κανένα δισταγμό στην ατμόσφαιρα της απαράμιλλης πολιτείας. Η κλιμακούμενη ακμή της Βενετίας μοιάζει με πράξη ερωτική, μια σύλληψη ζωγραφική που αντέχει εξαιτίας της πρωτοτυπίας της. Η Βενετία είναι μια απ΄ εκείνες τις παλιές αριστοκράτισσες γυναίκες που ολότελα ξένες μες στον νέο κόσμο, πασχίζουν να μεταδώσουν έναν σφυγμό που για πάντα εξέπνευσε. Περιφέρονται κάπως άσκοπα στις πιο σκοτεινές συνοικίες της πόλης για να γίνουν ξανά οι αποχρώσεις στα ταβάνια του Βερονέζε, μια πιστή ακολουθία στις βυζαντινότροπες εικονογραφίες των πολυάριθμων ναών. Αν η αμαρτία αποτέλεσε για τον δικό μας Μάνο Χατζιδάκι μια αφορμή για την ακεραιότητα και την ένταση της πίστης μας, στην περίπτωση της Βενετίας οι πολυάριθμοι άγιοι υπόσχονται την άφεση σε κάθε γωνιά, σε κάθε μικρή και μεγάλη πλατεία. Ετούτο το μικρό γυάλινο θέατρο που διαρκώς καταρρέει υπήρξε για πάντα ο μύθος και το μέτρο. Διακοσμήσεις σε ύφος μπαρόκ, μπαλκόνια, πλατείες, η κούραση, η γοητεία, η πίκρα συγκροτούν το σημερινό χαρακτήρα της πολιτείας. Στους πιο σκιερούς δρόμους της πρόσωπα που για πάντα χάθηκαν, υπομνηματίζουν το αλλοτινό δέος του τόπου. Η αγαλματένια ομορφιά τους λαξευμένη  με τα υλικά μιας παλιάς δόξας κυριαρχεί στο μέσον ενός ολόφωτου σαλονιού ,ανάμεσα στο πλήθος με τις έξοχες φορεσιές. Μορφές του Μοντιλιάνι, ωραίοι έφηβοι μ΄ όψη σαν του πρίγκιπα των κρίνων κατακλύζουν σαν ίσκιος το περασμένο όραμα. Η Βενετία που πνίγεται μέρα τη μέρα, αθροίζοντας την ηλικία της μ΄ εκείνη του νερού. Ίδιος ο θάνατος για τους ανθρώπους και τις πολιτείες, ίδιος θάνατος για το γαλάζιο κανάλι και την οδό Ρίβα ντέλι Σκιάβιονη, την μυθολογία της πόλης, τα κουρέλια των θαυμάτων. Η Βενετία βυθίζεται αργά. Και όμως η καταγωγή της επιβάλλει ένα ύστατο καρέ με φόντο τους ροζ τοίχους του Αγίου Γεωργίου, την κατηφορική καμπύλη της Ρίβα, τα μακρινά νησιά, την προκυμαία. Εδώ μπορεί να πει κανείς πως γράφονται κάθε μέρα οι τελευταίες σελίδες ενός αφηγήματος. Όλα τα τραγούδια του κόσμου ακούγονται μες στη σιωπή των κτισμάτων.

Τα επίκρανα, οι έξι αψίδες ενός άσημου παλάτσο, οι πολύτιμες επιστρωματώσεις των βενετσιάνικων σπιτιών, οι αυλές, οι χοροεσπερίδες των μεταμφιέσεων, οι προσωπογραφίες της, όλα  σβήνουν σαν βλέμματα μες στη δίνη μιας ομορφιάς πρωτίστως πνευματικής. Η Βενετία, όπως κάθε τέχνη δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι αιώνια. Τώρα πια καθοδηγείται απ΄ τον καλό της άγγελο, πάντα με την τόλμη ενός πουλιού που βουτά και με την ακρίβεια ενός εκκρεμούς. Είναι μια πόλη που την επισκέπτεται κανείς με άνθη στα χέρια, είναι ένας ναός. Βαδίζει μες στους αιώνες με την αυθάδεια και την κομψότητα των Δόγηδων. Στέκει στα νερά, φορτισμένη με το βάρος χιλιάδων μαρτύρων. Γι΄ αυτήν την πόλη καμιά παρακμή δεν αρμόζει. Η μοίρα της θα πρέπει να γραφτεί επιβλητική, στην αγκαλιά της Αδριατικής, έτσι απρόσμενα, όπως συμβαίνει με τα πιο ευγενή πνεύματα.

08 Σεπτεμβρίου 2016

Της βροχής.





























[παραλία Λεχαίου 06.09.2016 14.30]


στο Μπάμπη Χαραλαμπόπουλο.

Όπως μαζικά ερχόντουσαν όταν συμφωνούσανε οι συνθήκες με το πρέπον έτσι και λείπανε την ώρα της βροχής. Και όμως τον κύκλο τον κρατάει η βροχή. Επιστρέφει τις μη ευπώλητες λέξεις, που ανάδειξε ο ήλιος, και ποτίζει τα χρώματα που διψούνε. 

07 Σεπτεμβρίου 2016

[το αρχαίο (μισοβυθισμένο) λιμάνι του Λεχαίου 05.09.2016]

Σωζόμενα τμήματα του δυτικού μέρους (πιθανόν της προβλήτας):


























Σωζόμενα τμήματα του ανατολικού μέρους (πιθανόν της προβλήτας):


























-------------------------------------------